Blog Samuela Pepysa z 1660 roku

Dziennik Samuela Pepysa to jedno z najciekawszych dzieł literackich. Pisane w XVII wieku, zostały poznane dopiero w 1825 roku. Dziennik pisany był szyfrem, którego klucz rozwikłał John Smith i w ciągu kilkuletniej pracy odcyfrował cały dziennik.
Samuel Pepys (1633 – 1703), urodził się w Londynie, w rodzinie drobnej szlachty.
Uczył się w Kolegium Świętej Magdaleny w Cambridge. Zwolennik republikanizmu i sąsiad Cromwella, którego rewolucja wyniosła ludzi z biedniejszych stanów do polityki i administarcji i na której skorzystał również Pepys. Był administratoem w majątku Edwarda Montagu i sekretarzem Admiralicji, reorganizował brytyjską flotę.
Dziennik rozpoczął pisać w 1660 roku dając w nim popis swojej ogromnej wyobraźni i wrażliwości a także ciekawej obserwacji zdarzeń politycznych. W obawie o utratę, pogarszającego się wzroku, przestał pisać dziennik w 1669 roku.
Pepys był świadkiem dramatycznych wydarzeń w Londynie – zarazy dżumy w 1665 roku i wielkiego pożaru we wrześniu 1666 roku, który zniszczył 2/3 miasta.
Samuel był skąpy ale nigdy nie oszczędzał na książki, jego bogaty księgozbiór odziedziczył Magdallens College.
Żona Samuela - Elżbieta (1640-1669), córka hugenoty Alexandra de St. Michel i Irlandki – Dorothei córki Francisa Kingsmill. Pepys ożenił się z nią gdy miała 15 lat, sądząc z zapisków w dzienniku nie zawsze był jej wierny, jednak darzył ją ogromnym uczuciem.
Mnóstwo jest figlarnych opisów małżeńskich zabaw w łożu, wyjść do teatru, dąsów i wystawnych kolacji.
Z artykułu Władysława Karpińca – Spór o umiejętności matematyczne Samuela Pepysa dowiadujemy się, że Pepys mógł nie znać tabliczki mnożenia, ale zaczynał się jej uczyć i poznał nawet elementy matematyki wyższej co udowadnia profesor Hugo Steinhaus, pomagając tłumaczce - Marii Dąbrowskiej rozwikłać tę zagadkę.
Pepys wspomina kiedy przychodzi do niego korepetytor na naukę matematyki a po pewnym czasie sam staje się nauczycielem swojej żony.
Umie już dobrze dodawanie, odejmowanie i mnożenie, tedy nie chcialem jej dziś męczyć nauką dzielenia.
Pepys z szacunkim chwali też system skarbu w Polsce – Z tej okazji pan Wren powiedzial, że jeszcze kiedy jeszcze zajdzie taka potrzeba nagłego ściągania pieniedzy przygodziłoby się na taką okazję, żeby było jak w Polsce, gdzie jest dwu Podskarbich i dwa skarby – jeden dla Króla, a drugi dla Królestwa.
Czyżbyśmy mieli wtedy lepszą organizację finansową od Anglików?



Żródła:

Władysław Karpiniec - Spór o umiejętności matematyczne Samuela Pepysa

Dziennik samuela Pepysa

Śpiąca Królewna

Daleko na peronie stoi jakaś postać. Chłopiec odwraca się, ale nie wiemy czy patrzy na tę osobę czy wypatruje pociągu. Pasażerowie obok czekają cierpliwie. Dziewczynka patrzy na coś, na drugim peronie albo zamyśliła się. Melancholia zdjęć jest we wszeogarniającym bezruchu.
Fotografia to gra wyobraźni z naszymi wspomnieniami, naszą wiedzą o świecie i oczywiście z naszymi odczuciami. Oto fotografia dwójki dzieci na dworcu kolejowym. Dziewczynka ma kubraczek w kratkę, chłopiec - popelinowy płaszczyk i beret. 
Ja jestem odniesieniem każdej fotografii i dlatego prowadzi mnie ona do zdziwienia, stawiając zasadnicze pytanie: dlaczego żyję własnie tu i teraz?
Fotografia niekoniecznie mówi, że coś już nie istnieje, ale na pewno mówi: to było.
W Fotografii unieruchomienie Czasu objawia się w przesadnym trybie, nawet monstrualnym: Czas zostaje połknięty, stąd związek z Żywym Obrazem, którego mitycznym prototypem jest zaśnięcie Królewny po zranieniu się wrzecionem.
Zdjęcia widzę wszędzie, jak dzisiaj każdy z nas. Nieproszone przybywają ze świata do mnie. Są to tylko obrazy, po prostu pojawiają się jak leci. Fotografia zawsze zabiera ze sobą swoje odniesienie: ona i ono, dotknięte tym samym miłosnym lub żałobnym znieruchomieniem, pośród dziejącego się świata.
A Królewna w kraciastym kubraczku nadal śpi..

Teksty zaznaczone – Światło Obrazu – Roland Barthes

Kino Roma

Oglądaliśmy Kocham kino, króciutkie filmiki o kinie, najróżniejszych reżyserów,właściwie dość przeciętne. Polański najlepszy.

Kino – moja pierwsza myśl - kino Roma, na rogu dwóch ulic, niedaleko mojego domu. Zawsze był to charakterystyczny punkt, do dziś Łodzianie umawiają się przy kinie Roma, ci którzy je pamiętają. Ja też spotykałam się tutaj z przyjaciółmi. Kiedy czekałam na kogoś lub na tramwaj na ówczesnej ulicy Gagarina, oglądałam zdjęcia z filmów, zawsze było kilka gablot gdzie wywieszone były zdjęcia następnego filmu. Pamiętam jakieś części Winnetou i filmy Konformista, Ucieczka w kajdanach. Zdjęcia były czarno-białe.

W środku kina, w poczekalni przy Sali kinowej wisiały portrety aktorek i aktorów. Największe nazwiska oczywiście. Na salę wchodziło się z boku i pamiętam, że tylko jednym wejściem na samej górze. Rzędów było chyba około dwudziestu paru. Roma to było kino naszej podstawówki, tutaj przychodziliśmy na filmy z lektur. Byliśmy na Potopie, jakimś wojennym filmie, ale i na Pierścieniu Księżnej Anny. Ten zabawny film o chłopcach współczesnych, którzy zawędrowali do czasów prawie średniowiecznych, lubię do dziś. Przy kinie Roma umawialiśmy się też na randki. Drzwi wyjściowe z Sali mieściły się przy przystanku tramwajowym i jeśli akurat trafiło się jakieś niezadowolone albo podpite towarzystwo można było przerazić się na seansie kiedy ktoś nagle zaczął kopać w drzwi. Krzesła w Sali kinowej były chyba zielone. 

Tu oglądałam po raz pierwszy z moją przyjaciółką Małgosią Patta Garetta i Billy the Kidda, po którym to wyszłyśmy z kina zakochane w piosence Boba Dylana Knocking on heavens door. Wtedy jeszcze chodziłyśmy do szkoły w sobotę i po lekcjach można było zaraz pobiec do kina. Pamiętam też filmy Wielki Wąż Chingachgook i Ostatni film o Legii Cudzoziemskiej z Marty Feldmanem, który pokazał mi zupełnie nowy rodzaj komedii.

Żałuję do dziś, że nigdy nie byłam na balkonie Romy. Nie wiem dlaczego, jakoś wydawało mi się, że lepiej widać z dolnej Sali. Ale chociaż z ciekawości powinnam wejść, tam przecież był azyl dla starszych chłopaków kiedy przychodziliśmy z klasami z podstawówki.

No i cukierki – małe drażetki – kuleczki w pudełkach z przekręcanym wieczkiem z dziurką. Te cukierki wystarczyło wysypać w ostatnim rzędzie i leciały do pierwszego przez całą salę. Albo zrywanie taśmy. Szkoda, że nie znałam jeszcze wtedy Kina Paradiso, mogłabym to potraktować sentymentalnie. Dzieciaki piszczały i tupały, nauczyciele nas spokajali. A jeśli to nie był seans szkolny też trafiali się niecierpliwi widzowie, potrafili gwizdac i tupać. Coś prychało i strzelało, film się nawiązywał, gasło światło, a potem za chwilę, znowu i trach taśma zerwana! Jak w życiu.


Zdjęcie ze strony -  Kino Roma

Mapa Józefa Chełmickiego

Mapa Wysp Zielonego Przylądka wykonana w 1843 roku przez Józefa Chełmickiego.

Fotografia ze strony internetowej:

http://www.chelmicki.com.pl/Jozef_Konrad/MAPA.jpg

Polski Generał w Lizbonie

Józef Konrad Chełmicki (1813-1890) to następny Polak, którego losy związane są z Portugalią. Urodził się w Warszawie i uczył się w Liceum na Żoliborzu razem z Kraszewskim, z którym przyjaźnił się, a ich korespondencja zachowała się w Bibliotece Jagiellońskiej.
Brał udział w Powstaniu Listopadowym w pułkach jazdy i strzelców konnych. Po Powstaniu w 1832 roku wyjechał na emigrację do Paryża, tam studiował na Sorbonie i uczył się rysunków, inżynierii i języków wschodnich (w Ecole des langues orientales). Miał nadzieję wyjechać do Egiptu, gdzie gen. Dembiński chciał utworzyć polski legion. Jednak legion nie powstał i Chełmicki wyjechał do Lizbony i wstąpił do legionu Dony Marii II Portugalskiej.
Za panowania królowej Marii II – Dobrej Matki i Nauczycielki, jak ją nazywano, wprowadzono ustawę o zdrowiu publicznym. Królowa dbała też o podniesienie poziomu edukacji społeczeństwa.
Dona Maria II wielokrotnie zachodziła w ciążę, lekarze ostrzegali ją przed następnymi ciążami, jednak królowa urodziła swoje jedenaste dziecko – księcia Eugeniusza. To był zbyt duży wysiłek dla jej organizmu. Królowa zmarła w 1853 roku tuż po porodzie. Mówiła zawsze - Jeśli umrę, umrę na swym stanowisku.
Gdy wybuchło Powstanie przeciw królowej Chełmicki był w niełasce rewolucjonistów, jednak powstanie upadło. Chełmicki wyjechał na Wyspy Zielonego Przylądka i do Gwinei a po powrocie do Lizbony w 1841 roku wydał dwutomowe dzieło - Cartographia Cabo-Verdiana. Nowy rząd królowej Marii II wyróżnił go posadą przy pracach kartograficznych i budowie fortów. Był jednym z pierwszych budowniczych dróg i mostów w Portugalii. W tym czasie wydał Memoria sobre aqueduto geral de Lisboa.
Miał dwie żony - Julię Hofacker de Moser (ślub 4.07.1844r), z nią miał siedmioro dzieci: syna i sześć córek. Drugą żoną była Carlotta de Melo Pereira de Vasconcellos.
Chełmicki napisał swoją autobiografię, która przechowywana była w zamku Szwajcarskim, w Narodowym Muzeum Polskim, zostało ono przewiezione do Polski i w czasie Powstania warszawskiego zbiory uległy zniszczeniu.
Chełmicki tęsknił do Polski, dzieci wychowywał w polskiej szkole, a sam marzył o przeniesieniu się do Wielkopolski i nawet ku temu poczynił kroki, jak pisał w swoich listach do przyjaciół.
Myślał nawet o przeniesieniu się do nowego legionu polskiego, który miał powstać w 1877 roku w Turcji. Odwiedził na polecenie rządu kraje Europy – Francję, Niemcy i Austrię. W 1875 roku został mianowany generałem dywizji, o czym wcześniej donosił w liście do Kraszewskiego.
Został komendantem w Algarve.Na emeryturę przeszedł w 1888, zmarł w Tawirze w 1890 roku.

Wspomnienia i dokładną biografię Józefa Chełmickiego warto przeczytać pod adresem:
http://www.chelmicki.com.pl/biogrramy.htm

Hiszpańsko - Polskie kontakty

     1.  Kontakty polsko-hiszpańskie istniały od XIV wieku.

2. Przedmurza Europy – na przeciwległych krańcach Europy. Rzeczpospolita broniła wiary katolickiej i niosła ją na Wschód a Hiszpania broniła wiary przed Arabami.
3. W Polsce i Hiszpanii stanem dominującym była szlachta.
4. Podróże Jana Dantyszka, Jana Tarnowskiego, Jana Tęczyńskiego, Stanisława Radziwiłła.
5. Podróże Hiszpanów do Polski: dyplomaci, prawnicy, m. in. Franciszek Mendoza, Garsias Quadros z Sewilli i Piotr Rojzjusz
6. Do Polski przybyła hiszpańska moda - w hiszpańskim stroju chodził Zygmunt August oraz Władysław IV, w 1617 roku w wyprawie na Moskwę – w takim stroju wystąpił Jan Tarnowski. Polacy przejęli również zwyczaj noszenia hiszpańskiej bródki i wąsów
7. Po rozbiorach wojska Księstwa Warszawskiego uczestniczyły w wojnie 1808-1814
8. Pułk Ułanów Polskich przy francuskiej Legii Cudzoziemskiej brał udział w pierwszej wojnie karlistowskiej (1833-1839)
9. Polscy emigranci w Hiszpanii w XIX i XX wieku - filozof Wincenty Lutosławski, literaci Stanisław Przybyszewski i Tadeusz Peiper oraz etnograf Eugeniusz Frankowski
10. Według Spisu Powszechnego z 1931 roku w Hiszpanii przebywało 182 obywateli polskich
11. Polacy wzięli udział w hiszpańskiej wojnie domowej (1936-1939). Około 4 tysięcy obywateli polskich walczyło w szeregach Brygad Międzynarodowych obozu republikańskich komunistycznych jednostek ochotniczych. Nieliczna grupa Polaków walczyła również po stronie frankistowskiej.

 http://www.cervantes.es/polska/nauka_hiszpanskiego_pl.htm

    

Stanislao del Reyno de Polonia – Stanisław z Królestwa Polskiego

        To nie przypadek, że Polacy byli słynnymi drukarzami na Półwyspie Iberyjskim. Zaszczytne miejsce zajmuje Stanislaw Polonus, którego praca na dworze królowej Izabeli Kastylijskiej przypada na epokę odkryć geograficznych. Możliwe, że to on pierwszy wydrukował wiadomości o odkryciu Ameryki przez Kolumba.

      Pierwszy polski druk wykonany ruchomymi czcionkami powstał w Krakowie w 1473 roku. Polacy byli pionierami sztuki drukarskiej w wielu krajach Europy a Stanisław Polonus był jednym z najwybitniejszych drukarzy na świecie. Rozwój sztuki drukarskiej w Hiszpanii wiele mu zawdzięcza. Stanisław Polonus pracował w Krakowie  u Kaspra Straubego. Opuścil Polskę w 1489 roku i zamieszkał w Neapolu pracując w drukarni Matthiasa Moravusa. Tam własnie znaleźli go posłowie Izabeli Kastylijskiej, poszukujący wybitnych drukarzy.

Razem z Meinardem Ungutem przeniósł się do Sewilli. Ich oficyna została założona w 1491 roku. Hiszpania była w tym czasie celem wędrówek podróżników i ludzi zainteresowanych sztuką. Wkrótce dzieła Polonusa i Unguta poznała Europa i świat. Drukowali księgi medyczne, prawnicze, historyczne i literaturę.

Wydawnictwa oficyny Polonusa i Unguta charakteryzowały się niezwykle starannym wydaniem i wysokim poziomem kunsztu typograficznego. Skład drukarski i starannie zaplanowane stronice, dwubarwny druk to dodatkowe atuty dzieł, które do dzis osiągają niebotyczne sumy na aukcjach na całym świecie.

Stanislaw Polonus i Ungut mieli charakterystyczny element zdobniczy – inicjały, które są oceniane jako jedne z najpiękniejszych w inkunabułach hiszpańskich.

W 1499 roku umiera Ungut, Stanisław Polonus sporządza sygnet do nowego inicjalu – S. Polonus. W 1502 roku Stanislaw zakłada drukarnię w Alcalá de Henares, w uniweryteckim mieście koło Madrytu, na prośbę prymasa Hiszpanii Ximenesa. Wydał tam dzieła Ambrożego de Monte – Vita Christi i w nich wlaśnie znajduje się wstawka wykonana przez uczniów pod jego nieobecność – Stanislaus Polonus znakomity, pracowity drukarz, godny wielkiego uznania. Po powrocie do Sewilli pracował z Jakubem Crombergerem. Stanisław Polonus był twórcą czcionek gotyckich (jednego z rodzajów). W 1539 roku jego czcionki zostały przesłane do Meksyku i tam rozpoczęły pracę w pierwszej drukarni. Czcionkami naszego rodaka drukowano więc dzieła w nowo odkrytej Ameryce.

Jego oficyna przetrwala do XVI wieku i była najlepsza i najbardziej znana w Hiszpanii. 

Dzieła:

Defensiones Sancti Thomae des Diego de Deza”, zaopatrzone sygnetem drukarskim noszącym na dwutarczach inicjały ich imion: „M. S.”.

Ricoldus.„Improbatio Alcorani” – S. Polonus

„Vita Christi” w tłumaczeniu hiszpańskim Ambrożego de Monte - Alcala

„Historia de Enrique fidela infanta dona Oliva rey de Hirusalem y emperatrix de Constantinopla” – jedyny egzemplarz  znajduje się w bibliotece cesarskiej w Wiedniu

„Processionarium ordinis praedicatorium” - 1494

 Źródła

Stanislaus Polonus, An Early Polish Printer in Spain) this gorgeous book written by German librarian, archivist and historian Aloys Ruppel (1882 – 1977)

http://www.radiownet.pl/publikacje/stanislaus-polonus-polski-pionier-drukarstwa-w-hiszpanii

http://www.christies.com/lotfinder/Books-Manuscripts/lopez-de-ayala-pedro-5080876-details.aspx?intObjectID=5080876
http://www.bibliopolis.com/main/books/917704.html

Baskowie i Polska

Polska w czasie rozbiorów i Kraj Basków miały podobną sytuację – utrata niepodległości

przez oba kraje spowodowała zainteresowanie tematem polskim w Kraju Basków. Pisał o nim Luis de Eleizalde, nacjonalista baskijski z Bergary. Jego artykuły często dotyczyły  narodów słowiańskich,  chciał przybliżyć Baskom mało im znaną zbiorowość ludzką i uważał, że świat słowiański stanowi dobry przykład ilustrujący rozwój narowodości.

 Z tekstu z  Międzynarodowego Sympozjum Naukowego z okazji trzydziestolecia Iberystyki Warszawskiej :

Artykuł o Polsce, zatytułowany "Polonia y sus actuales orientaciones" (hiszp. "Polska i jej obecne uwarunkowania"). Używając stylu kwiecistego i bogatego w metafory, Eleizalde wprowadza do swych rozważań nowy kraj, który zasługuje na to, by zaistnieć w świadomości czytelników pisma Euzkadi. Kreśli skrótowo jego położenie geograficzne, następnie przechodzi do charakterystyki narodowej mieszkańców – w jego przekonaniu Polacy stanowią elitę rasy słowiańskiej – a przede wszystkim do opisu sytuacji politycznej Polski na przestrzeni dziejów, ze szczególnym naciskiem na niełatwe stosunki z państwami ościennymi. Podkreśla przy tym fakt, że walki Polaków z Niemcami datują się od XIII wieku, kiedy pod obce panowanie dostał się Śląsk. By zwrócić szczególną uwagę na wielowiekowe zagrożenie państwowości polskiej dodaje, że Pomorze – w jego czasach zgermanizowane – oraz Prusy były początkowo terytoriami zamieszkanymi przez Słowian (w przypadku Pomorza to oczywiście prawda, ówczesne tereny pruskie natomiast kojarzyć należy z wcześniejszymi plemionami Bałtów); wykorzystuje te dane historyczne, by porównać położenie Polaków z położeniem zhispanizowanych Basków (6). Nie chodzi mu tylko o to, by przybliżyć swym rodakom sytuację nieznanego im kraju, lecz by stworzyć w ich świadomości wizję, z którą mogliby się identyfikować, celem wzmocnienia ich odczuć nacjonalistycznych: człowiek zawsze czuje się mocniejszy, gdy zda sobie sprawę, że nie jest osamotniony. Eleizalde zaznacza również, że niemiecka kolonizacja ziem polskich nastąpiła częściowo z winy tych spośórd Polaków, którzy przedkładali interesy osobiste ponad narodowe; odnosząc się do tej grupy używa zhispanizowanego baskijskiego określenia 'jauntxus' (paniczykowie). Ponieważ nie stosuje kastylijskiego odpowiednika tego terminu, 'señoritos', oczywiste jest, że stara się przeprowadzić aluzyjną analogię do przypadków zdrady sprawy nacjonalistycznej, jakie miały miejsce w Kraju Basków.

Z biegiem lat metody ulegały zmianie. Na początku podbity naród polski wkroczył w okres gwałtownych powstań zbrojnych (1830, 1863-4); był to tak zwany "etap romantyczny" walki o wolność.

Oba powstania jednak upadły, co pociągnęło za sobą krwawe represje ze strony zaborców. Eleizalde poświęca większą uwagę walkom z lat 1863-4, zapoczątkowanym nie przez lud, jak należałoby się spodziewać, ale przez szlachtę. Rząd moskiewski, brutalnie stłumiwszy rozruchy, ukarał dwie warstwy społeczne uznawane wówczas za najbardziej autentycznych reprezentantów nacjonalizmu polskiego: arystokrację i duchowieństwo. W tamtych czasach masy jako takie odnosiły się do wyższych klas z obojętnością albo nawet z wrogością, a to za przyczyną istniejących między nimi różnic społecznych. Władze rosyjskie, chcąc wykorzystać tę sytuację, zdecydowały się uwłaszczyć polskich chłopów, uwalniając ich "de la tutela semi-feudal" (9), pod jaką wciąż się znajdowali. Rosja pragnęła w ten sposób jeszcze bardziej osłabić wpływ polskich wyższych klas społecznych na masy, a zarazem zapewnić sobie wdzięczność tych ostatnich. Wysiłki jej jednak okazały się daremne – wyemancypowany lud nagle poczuł się narodem.

  

Adresatem artykułów Eleizalde było społeczeństwo baskijskie. Autor chciał obudzić sumienia i zasugerować metody walki o emancypację narodową Basków pozostających pod dominacją hiszpańską.

Lauburu – znak Basków

Lauburu symbolizuje poruszające się słońce, jeden z najważniejszych znaków w mitologii baskijskiej. Znak traktowano jako amulet, który mial moc odpędzania złych mocy i sprowadzania pomyślności i zdrowia. Przypomina swastykę, ale jej ramiona to krople wody. Najprawdopodobniejsza teoria wywodzi pochodzenie tego znaku od ludów celtyckich.

Żródła:

http://www.hiszpania-online.com/?strona,doc,pol,komp,1301,0,51,1,1301,ant.html

Poeta Przezroczysty

Marc Chagall - The Poet with the Birds

Pogodzić się ze światem – namawiał Edward Stachura, ale świat nie jest mi przyjazny.

Popiera mnie w tym Emil Cioran nazywając go

Nie-Miejscem, dlatego nigdy nie masz dokąd pójść. Tęskni się zawsze za tym, czego nie można zdobyć, co znajduje się poza horyzontem możliwości, że jest się u celu.

Wędrówka odbywa się na ziemi i w myślach i żadna nie łagodzi pragnienia.

Pytania i problemy, nierozwiązane, kompromisy i bunty. Pragnienie niemożliwego nigdy nie znika. Granice są zawsze, chociaż często zacierają się, jakby horyzont dawał możliwość dojścia w swoje pobliże, jakby można było dotknąć magicznej linii. Magicznej? Ale co za nią.. wieczność? Raj czy nieskończony, obcy i milczący wszechświat. A więc piekło niezrozumienia, niespełnienia i nieistnienie. Krótki czas na ziemi, w większości marnowany na codzienne czynności. Całkowity mogę być jedynie w rozdarciu – mówi Cioran, który wierzy też w to, że muzyka wpisana jest w duszę człowieka.

Nosimy w sobie całą muzykę, której nie usłyszeliśmy w ciągu życia, która jednak drzemie w głębinach pamięci. Wszystko, co w nas muzyczne, jest sprawą wspomnienia.

Najbardziej boimy się samych siebie i nie umiemy pogodzić się z własnym ja, lub wcale go nie znamy.

Jeden tylko poeta jest w sobie ze sobą. Czy rzeczy nie spadają mu prosto w serce?

Im bardziej jesteś tym bardziej stajesz się wrazliwy – jesteś miejscem,w którym świat staje się dla siebie przezroczysty, Poeto.

Ratunkiem jest według Ciorana sztuka, ale to jest gra o najwyższą stawkę - bycie bezgranicznie sobą.

Ukojeniem niech będzie to, że w naszej wędrówce nie umiemy się zatrzymać, a w niezmierzonej samotności i rozdarciu rodzi się nowe niespełnienie, które prowadzi dalej i dalej..

Mont Blanc - Chamonix - Francja

Mont Blanc - Biała Góra, 4810,45 m n.p.m.– najwyższy szczyt Alp i Europy.

Inicjatorem zdobycia szczytu był szwajcarski przyrodnik z Genewy - Horacy-Benedykt de Saussure, który w 1760 roku był w Chamonix. Później podejmował nieudane próby zdobycia szczytu.

Mont Blanc został zdobyty po raz pierwszy

8 sierpnia 1786 r. o godzinie 18.23 przez miejscowego poszukiwacza kryształów z doliny Chamonix, Jacques'a Balmata i doktora Michela Paccarda. Prawie dokładnie rok później szczyt zdobył de Saussure w towarzystwie swego służącego i 18 miejscowych przewodników.

Barcelona - La Merce Festival

Barceloński La Mare de Déu de la Mercè festiwal  trwa w tym roku w dniach 21-24 września.

Ulice Barcelony zmienią się nie do poznania. Koncerty, pokazy ludowego tańca, parady, pokazy świateł i iluminacje, fajerwerki i występy teatralne – to wszystko z okazji festiwalu, który odbywa się od 1902 roku na pożegnanie lata i przede wszystkim dla patronki Barcelony – Matki Boskiej Miłosiernej.

Katalonia

Katalonia -  wspólnota autonomiczna, odrębny region geograficzny i kraina historyczna. Katalończycy mówią własnym językiem i czują swoja odrębność.

Nazywani są Los Polacos! Tak, to nie pomyłka. Kiedy  poborowi z Katalonii porozumiewali się między sobą językiem katalońskim, niezrozumiałym dla Hiszpanów, ci nazywali ich Polacos i traktowali jako odmieńców. Dlaczego akurat Polacos? Historycy podaja różne wyjaśnienia. 

Historia potraktowała nas podobnie okrutnie w 1939 roku, dlatego Polacy świetnie rozumieją walkę o tożsamość katalońską.

Hymnem Katalonii jest pieśń Els Segadors. Świętem narodowym jest dzień 11 września – data zdobycia Barcelony przez wojska Burbonów w 1714 roku.

Symbolem Katalonii jest osioł – symbol mądrego i spokojnego, lecz upartego dążenia do celu.  (przeciwieństwo hiszpańskiego byka).

Alicante - Walencja

Alicante - po arabsku "źródło światła" – jest miastem portowym należącym do Wspólnoty Walenckiej. Jeden z najważniejszych portów hiszpańskich na Morzu Śródziemnym. Wybrzeże Costa Blanca i plaża San Juan de Alicante jest ulubionym miejscem wypoczynku mieszakńców Madrytu i obcokrajowców.

Alicante leży u stóp góry ze starożytną twierdzą Castillo de Santa Bárbara. Z grobli portowej rozciąga się widok na miasto i na wzgórze. Klimat łagodny z morską bryza i prądy znad Atlantyku.

Sewilla - Hiszpania

  

Sewilla – stolica Andaluzji leży nad rzeką Gwadalkiwir. Miasto połączone jest żeglownymi kanałami z Atlantykiem. Jest również stolicą flamenco i można oglądać tu najwspanialej obchodzone hiszpańskie święta -  w kwietniu odbywa się fiesta, wszyscy ubierają się odświętnie, flamenco rozbrzmiewa na ulicach i odbywa się corrida.

Sewilla została założona przez Iberów, a następnie zdobyta przez Fenicjan i Kartagińczyków.

W 712 roku Sewilla dostała się pod panowanie Maurów. Od 1023 roku była stolicą rodów – Abbadydów, Almorawidów i Almohadów. Pod ich rządami nastąpił rozkwit miasta.

Inkwizycja zaczęła swoje rządy w 1480 roku. Po odkryciu Ameryki Sewilla stała się portem przeładunkowym w handlu z koloniami. Miasto było jednym z najbogatszych na świecie.

Po edpidemii dżumy w 1649 roku i powolnym zamulaniu koryta rzeki Gwadalkiwir w 1717 roku, potęga miasta zmalała.

Sewilla – to najwspanialsze zabytki Europy  - Alkazar – pałac królewski należący do kalifatu kordobańskiego. Tu podejmowano strategiczne decyzje o wyprawach Magellana i królowa Izabela przyjmowała Kolumba po wyprawie do Ameryki. Komnaty Alkazaru bogate są w ceramikę i ornamentacje.  

Następny zabytek to Katedra Najświętszej Marii Panny w Sewilli – jeden z największych i najpiękniejszych gotyckich kościołów na świecie. Powstała w latach 1402-1506 na miejscu meczetu z lat 1184-1196. Minaret, Giralda, o wys. 97 m posiada dzwonnicę. W katedrze znajduje się grobowiec Krzysztofa Kolumba, chociaż podobno jest on pochowany w Dominikanie.

Fado - Przeznaczenie

Kto nie słyszał fado w Portugalii ten nie wie jaka jest naprawdę, co czują Portugalczycy śpiewając swoje pieśni przy akompaniamencie dwóch gitar.

Fado – oznacza los i przeznaczenie, ten rodzaj muzyki powstał w lizbońskich dzielnicach portowych – Mouraria i Alfama. W Lizbonie fado śpiewane jest przez mężczyzn i kobiety, a w Coimbrze tylko przez mężczyzn. Pierwszą damą fado była Maria Severa, ale królowa fado to Amalia Rodrigues.

Inni znani artyści śpiewający tego portugalskiego bluesa to Dulce Pontes, Mariza, Mísia, Cristina Branco, Mafalda Arnauth, Carminho, Aldina Duarte, Camané, Paulo Bragança i Kátia Guerreiro.

Fado spiewane jest po portugalsku, chociaż istnieją wyjątki – artyści w Japonii nagrali również fado po japońsku. Nynke Laverman z Holandii nagrała fado w języku fryzyjskim zainspirowana twórczością Cristiny Branco.

W 2011 roku fado zostało wpisane na listę UNESCO.

Amália Rodrigues - Fado Português - thanks to
Henrique Fagundes Vieira Youtube channel

Cabo da Roca - kraniec Europy

Cabo da Roca – przylądek w Portugalii, w Parku Narodowym Sintra–Cascais. Jest to najdalej na zachód wysunięty punkt  Europy.

Skalisty brzeg wznosi się na wysokość 144 m ponad Atlantyk.
Tablica ze słowami Luisa de Camões  z eposu Luizjady -  Aqui, onde a terra se acaba e o mar começa  - Gdzie ląd się kończy, a morze zaczyna.

Cabo da Roca znajduje się w odległości 5593 kilometrów od przylądka Henlopen w Stanach Zjednoczonych, w stanie Delaware.

Magia Azulejos

Przepiękne, wielobarwne ceramiczne dekoracje są wizytówką Portugalii.

W 1498 roku król portugalski Manuel I Szczęśliwy odkrył podczas podróży do Hiszpanii mozaiki mauretańskie. Po powrocie do kraju zapragnął wykorzystać mauretańsko-hiszpańską technologię azulejo w Portugalii.

Pałac Narodowy w Sintrze jest jednym z najwspanialszych przykładów początków stosowania azulejo.

Stare techniki islamskie i tradycyjne skomplikowane zdobnictwo z motywami geometrycznymi zaczęto wzbogacać przez europejskie motywy roślinne i motywy lokalnej sztuki portugalskiej (była ona inspirowana ceramiką della Robbia importowaną z Włoch).  Epoka wielkich odkryć geograficznych przyczynila się do rozpowszechnienia azulejo na całym świecie.

Przepiękne azulejos można spotkać na fasadach domów w całej Lizbonie. Mozaiki często opowiadają całe historie wojen i epoki odkryć.

Lizbońskie Tramwaje

Najbardziej charakterystyczne dla Lizbony są żółte tramwaje. Pierwsze tramwaje w Lizbonie wyruszyły w 1873 roku i były to tramwaje konne, połączyły one dworzec kolejowy Santa Apolonia z dzielnicą Santos. Następnie linię wydłużono do Belém.

Tramwaje elektryczne uruchomiono 31 sierpnia

1901 na trasie z Cais do Sodrè do Algès. 

Do 1928 zakończono rozbudowę sieci w górzystej części Lizbony budując trasę obecnej linii 28 na Calçada da Săo Francisco. Jest tu najbardziej stromy podjazd tramwajowy na świecie. Sieć tramwajowa Lizbony miała długość wynoszącą 76 km i liczbę 27 linii.

Od 1959 rozpoczęto powolną likwidację odcinków sieci tramwajowej. W latach 1991–1997 zlikwidowano około 2/3 sieci tramwajowej, pozostawiając jedynie linie w najstarszej części miasta oraz jedną trasę wzdłuż rzeki Tag którą zmodernizowano.

Linie tramwajowe Lizbony:

12: Praça da Figueira – Martim Moniz - São Tomé - Praça da Figueira (linia okrężna)

15: Praça da Figueira – Praça do Comércio - Cais do Sodre - Santos - Alcântara-Mar - Santo Amaro - Belém - Algés (Jardim)

18: Rua da Alfândega – Praça da Figueira - Santos - Alcântara-Mar -Boa Hora - Cemitério Ajuda

25: Campo Ourique (Prazeres) – Conde Barão - Santos - Lapa -Estrela - Rua da Alfândega

28: Campo Ourique (Prazeres) – Graça - São Tomé - Rua da Conceição - São Bento - Estrela - Martim Moniz.

Lizbona - Portugalia

Lizbona jest jedną z najmniejszych stolic Europy, a romantycy wierzą, że została założona przez Odyseusza.

Najpierw do Lizbony przybyli Fenicjanie, a potem Grecy, Kartagińczycy i Rzymianie.

W czasach konkwistadorów do Lizbony docieraly ogromne bogactwa z kolonii, była wtedy jedną z najbogatszych stolic świata.

W 1755 roku Lizbonę spotkała niewyobrażalna katastrofa. Trzęsienie ziemi, określane na 9 stopni w skali Richtera, spowodowało zniszczenie całego miasta. To był Dzień Wszystkich Świętych, ludzie byli na mszy. Odbudową Lizbony kierował Markiz de Pombal, wtedy właśnie powstał szachownicowy układ miasta położonego na siedmiu wzgórzach.
Najbardziej charakterystyczne jest wzgórze z zamkiem Świętego Jerzego i przepiękna dzielnica Alfama.

Madryt - Hiszpania

Najwyżej położona stolica Europy zachwyca swoją żywotnością i atmosferą wieczornej fiesty.

Ludzie są przyjaźni i życzliwi, bawią się w kafeteriach, pubach i barach do rana.

Gdy przyjechaliśmy do Madrytu był już wieczór. Niełatwo było znaleźć nasz hotel, na wąskiej uliczce starego miasta. Za to atmosfera zabawy trwała na naszej ulicy przez całą ciepłą noc.  

Madryckie skarby malarstwa to oczywiście Muzeum Prado, jedno z najsłynniejszych muzeów na świecie. Jego zbiory to królewska kolekcja z XVI – XX wieku. Budynek otwarto w 1819 roku, miał on służyć jako muzeum historii naturalnej. Dziś w ogromnym kompleksie sal można oglądać około pięć tysięcy dzieł malarstwa. Nie sposób zwiedzić muzeum w jeden dzień. My odwiedziliśmy Boscha, Goyę, Rubensa i oczywiście słynną Infantkę – Velasqueza. Jego obrazy mają niezwykłą siłę kolorytu i światłocienia. A Infantka umieszczona w ogromnej sali, do której wchodzi się bocznym wejściem robi niesamowite wrażenie.

Droga do Madrytu

Madryt już blisko. Droga od granicy francuskiej prowadzi przez  wspaniałe góry.

Biarritz - Kraj Basków

Biarritz leży w departamencie Pireneje Atlantyckie, w krainie Basków. 

Jest znanym kurortem - od momentu zbudowania, przez cesarzową Eugenię, żonę Napoleona III – pałacu na plaży.

Bywali tutaj często królowa Wiktoria i Edward VII.

Wybrzeże Atlantyku zapewnia świetne warunki surfingowe.