Fotografia to gra wyobraźni z naszymi wspomnieniami, naszą wiedzą o świecie i oczywiście z naszymi odczuciami. Oto fotografia dwójki dzieci na dworcu kolejowym. Dziewczynka ma kubraczek w kratkę, chłopiec - popelinowy płaszczyk i beret.
Ja jestem odniesieniem każdej fotografii i dlatego prowadzi mnie ona do zdziwienia, stawiając zasadnicze pytanie: dlaczego żyję własnie tu i teraz?
Fotografia niekoniecznie mówi, że coś już nie istnieje, ale na pewno mówi: to było.
W Fotografii unieruchomienie Czasu objawia się w przesadnym trybie, nawet monstrualnym: Czas zostaje połknięty, stąd związek z Żywym Obrazem, którego mitycznym prototypem jest zaśnięcie Królewny po zranieniu się wrzecionem.
Zdjęcia widzę wszędzie, jak dzisiaj każdy z nas. Nieproszone przybywają ze świata do mnie. Są to tylko obrazy, po prostu pojawiają się jak leci. Fotografia zawsze zabiera ze sobą swoje odniesienie: ona i ono, dotknięte tym samym miłosnym lub żałobnym znieruchomieniem, pośród dziejącego się świata.
A Królewna w kraciastym kubraczku nadal śpi..
Teksty zaznaczone – Światło Obrazu – Roland Barthes
